درمان جراحی برای اختلالات تمپورومندیبولار

درمان جراحی برای اختلالات تمپورومندیبولار

تمپورومندیبولار یا مفصل گیجگاهی فکی یکی از مفاصل مهم بدن  می باشد. اگر در این منطقه مشکلی پیش آید برای درمان و مداوا نیاز به مراجعه به جراحی فک و صورت در زعفرانیه می باشد. در صورت بروز اختلالات تمپورومندیبولار. دکتر هومن هوشنگی جراح فک ، دهان و صورت در ابتدا اقدام به درمانهای غیر جراحی می نماید. در صورت عدم پاسخگویی درمانهای غیر جراحی، به  روشهای جراحی روی آورده می شود. در این مطلب راجع به انواع درمانهای جراحی اختلالات تمپورومندیبولار صحبت مینماییم.

درمانهای جراحی برای اختلالات تمپورومندیبولار

درمان های جراحی TMJ شامل آرتروسنتزیس، آرتروسکوپی، بازگرداندن دیسک به موقعیت درست، ترمیم یا برداشت دیسک، کندیلوتومی، و جایگزینی کامل مفصل می شود.

آرتروسنتزیس

سودمند بودن آرتروسنتزیس برای تشخیص دقیق آرتریت سپتیک در بیمارانی با اختلال داخلی نشان داده شده است.یک یا دو سوزن در داخل فضای مفصلی فوقانی قرار داده میشود. چند میلی لیتر سالین یا محلول لاکتاتی رینگر تزریقمی شود. برخی جراحان شس توشو در این زمان را هم توصیه می کنند. این فرضیه مطرح شده که اثربخشی این روش بر مبنای اتساع کپسول مفصل، آزاد کردن چسبندگی ها و امکان حذف واسط ههای شییمیایی مربوط به مشکل مفصل، است.

آرتروسکوپی

آرتروسکوپی شامل قرار دادن دو کانولا به جهت فراهم شدن دسترسی برای استفاده از وسایل در داخل کپسول در فضای مفصلی فوقانی است. دستکاری دیسک، آزادسازی اتصالات دیسک، کوتر کردن باند خلفی، و تکنی کهای بخیه از جمله روش هایی هستند که برای بازگرداندن دیسک به موقعیت درست و تثبیت آن ایجاد شده اند. در مطالعه ی یک گروه از بیماران، موثر بودن روش آرتروسکوپی نشان داده شده و به طور بالقوه دسترسی با آسیب کمتری به مفصل فراهم می کند.

آرتروسکوپی باز

بازگرداندن دیسک به موقعیت صحیح با جراحی )آرتروسکوپی باز( در بیمارانی با کلیک دردناک و پایدار، و قفل شدن دهان استفاده می شود . دیسک جابه جا شده و یک قسمت وج شکل از اتصالات خلفی برداشته می شود و با استفاده از بخیه، دیسک در موقعیتی که از نظر آناتومی مطلوب تر است قرار می گیرد. عموما نتایج خوبی در ابتدا دیده می شود، اما در 10 % تا 15 % از بیماران مفید نبوده یا باعث بدتر شدن علایم پس از جراحی می شود.

دیسککتومی

ترمیم یا برداشت دیسک (دیسککتومی) هنگامی که دیسک به شدت آسیب دیده باشد اندیکاسیون دارد. تفاو ت های زیادی در نتایج گزارش شده از این روش وجود دارد. از بهبودی عالی تا تخریب شدید و درد و اختلال در عملکرد همراه آن . هنگامی که دیسک برداشته می شود، توصیه می شود که با ماده ای جایگزین شود . مشکل ساز بودن برخی مواد پروتزی اثبات شده است، به همین دلیل تمایل به سمت مواد اتوژن است. بافت های ترجیحی شامل عضله و فاسیای تمپورالیس، چربی، و غضروف مفصلی است.

کندیلوتومی

کندیلوتومی به وسیله ی انجام یک استئوتومی عمودی راموس به صورت داخل دهانی، انجام می شود. قطعه ی پروگزیمال )چسبیده به کندیل( ثابت نمی شود؛ این کار به صورت نظری این امکان را فراهم می کند که بافت نرم، کندیل و دیسک را غیرفعالانه به موقعیتی جابه جا کند که عملکرد راحت تری داشته باشند. این روش برای درمان اختلالات درونی با جا افتادن یا بدون جا افتادن، DJD ، و دررفتگی های مزمن، معرفی شده است.

جایگزینی کامل مفصل

جایگزینی کامل مفصل، در موارد مشکلات پاتولوژیک شدید مفصل، آن چنان که در آرتریت روماتوئید، DJD شدید، انکیلوز، نئوپلاسم ها، و تخریبهای پس از تروما دیده می شود، اندیکاسیون دارد. پیوند استخوان کوستوکندرال برای بازسازی، رایج ترین ماده ی اتوژن مورد استفاده است. با این حال، این ماده مشکلات پاتولوژی فوسارا اصلاح نمی کند، مشکلاتی که ممکن است قابل توجه باشند و باید با استفاده از برخی مواد پروتزی در مفاصل مشکل دار اصلاح شوند. بازسازی پروتزی کامل مفصل معمولا شامل یک کندیل و فوسای پروتزیمی شود. نتایج حاصل از این روش مختلف است و ممکن است نشان دهنده ی پیچیدگی و ناهمگونی مطالعات موردی باشد.

برای امتیاز به این نوشته کلیک کنید!
[کل: 0 میانگین: 0]